Wolni Chrześcijanie na świecie!

Wolni Chrześcijanie na świecie:

Zbory Wolnych Chrześcijan noszą w świecie różne nazwy. Zbory te w świecie anglosaskim znane są jako Brethren lub dokładniej Open Brethren, natomiast w niemieckim obszarze językowym znane są jako Brüdergemeinde. Wiele tysięcy zborów Wolnych Chrześcijan rozsianych jest po całym świecie, gdzie najczęściej znane są jako Zbory Braterskie.

Kiedy i gdzie powstały pierwsze Zbory Wolnych Chrześcijan?

Zbory Wolnych Chrześcijan powstały na gruncie przebudzenia religijnego, jakie miało miejsce w Wielkiej Brytanii w pierwszej połowie XIX w. Wierzący z różnych chrześcijańskich Kościołów pielęgnowali od 1826 roku ze sobą bliską społeczność, nie mogli jednak, z powodu przynależenia do różnych konfesji, wspólnie "łamać chleba". W tym też czasie, pomimo dzielących ich barier, wierzący ci zaczęli sporadycznie wspólnie obchodzić wieczerzę Pańską. Jednakże stan ten nie mógł trwać na zawsze i w tej sytuacji zrodził się nowy ruch. Jako początek ruchu "braci" przyjmuje się rok 1830, kiedy to w Dublinie rozpoczęto zgromadzać się na regularne nabożeństwa. Od roku 1832 "bracia" zgromadzali się także w mieście Plymouth i od nazwy tego miasta "braci" nazywa się także "braćmi plymuckimi". Należy tutaj podkreślić, że zamiarem pierwszych "braci" nie było stworzenie odrębnej denominacji "braci", ale zgromadzanie wierzących, aby w prostocie, bez zbędnej tradycji w duchu Dz 2,42 pełnić służbę Bożą. Zwiastowanie "braci" trafiło na dobry grunt i w całej Wielkiej Brytanii powstawały Zbory. Czołowi "bracia" pierwszego okresu to: John Bellett, Francis Hutchinson, John Parnell, Anthony Norris Groves, Edward Cronin, William James Stokes, John Nelson Darby, Georg Müller, Charles Henry Mackintosh, Lord Radstock i Frederick Baedeker. Ruch ten jest od samego początku ruchem misyjnym i większość z wymienionych braci albo udawała się na misję, albo odbywała podróże misyjne po wielu krajach świata na wszystkich kontynentach. I tak John Parnell odwiedzał Bagdad i Indie, Anthony Norris Groves pracował misyjnie w Indiach i Bagdadzie, podobnie Edward Cronin pewien czas pracował w Bagdadzie, John Nelson Darby odwiedzał wiele krajów w Europie, Azji, Ameryce i Australii wszędzie usługując jako nauczyciel Słowa Bożego. Georg Müller był szeroko znany również poza kręgami "braci" ze względu na swą żywą wiarę i działalność charytatywną. Przeszedł on do historii Kościoła jako twórca chrześcijańskich domów dziecka, które objęły swą opieką łącznie ok. 10 000 wychowanków, przy czym na utrzymanie tych dzieci Müller nie miał żadnych stałych dochodów i nigdy nikogo poza Panem Bogiem o wsparcie tej służby nie prosił. Również on od 70 roku życia właściwie aż do swojej śmierci tj. przez około 20 lat odbywał wiele podróży misyjnych po Europie, Ameryce, Azji i Australii. W roku 1845 doszło do podziału "braci" na dwa główne istniejące do dzisiaj nurty: "braci otwartych", to jest tych, którzy utrzymują społeczność ze wszystkimi odrodzonymi wierzącymi, żyjącymi w różnych społecznościach ewangelikalnych i "braci zamkniętych", nazywanych też darbystami lub ekskluzywnymi, którzy nie utrzymują społeczności z innymi ewangelikalnymi Kościołami.

źródło: www.kwch.pl